Ze is wellicht de meeste bekende persoon die Mexico tot nu toe heeft
voortgebracht: Frida Kahlo. Op de eerste plaats was ze schilderes en haar
onorthodoxe schilderijen raken tot op de dag van vandaag mensen wereldwijd.
Haar leven vol rampspoed en controverses maken het plaatje compleet. Een leven
dat ze grotendeels deelde met Diego Rivera (zie ook deze blog).
Maar met haar confronterende werk en uitgesproken karakter was ze naast een
succesvol kunstenares, ook een boegbeeld voor het feminisme. Hoe kreeg ze dat
voor elkaar? Jeugd
Frida werd in 1907 in Mexico-Stad geboren al beweerde ze op latere leeftijd dat het in 1910 was geweest. Dat viel immer precies samen met het begin van de Mexicaanse revolutie. Ze was één van de vier kinderen van Guillermo Kahlo, die geboren was in Duitsland, en de Mexicaanse Matilde Calderón. Op jonge leeftijd zat het Frida medisch gezien al tegen toen bij haar polio werd geconstateerd. Daardoor kon ze niet altijd dezelfde dingen doen en hetzelfde ritme hebben als haar leeftijdsgenootjes. Het weerhield haar niet om middels het beoefenen van sport haar benen te versterken en zo een zo normaal mogelijke jeugd te hebben. Haar vader, fotograaf, was in die tijd een belangrijke motivator voor haar. Ondanks haar ziekte was ze een goede leerling en in 1922 ging ze naar een gerenommeerd college waar ze via medestudenten veel in contact kwam met revolutionair en anarchistisch gedachtegoed en zich zo meer in politiek begon te verdiepen.
Ongeluk
17 September 1925 was een tragische dag voor Frida. Op weg van school naar
huis zat ze met haar vriendje Alejandro Gómez in een bus die werd aangereden
door een tram. De bus kwam hard tot stilstand tegen een gebouw en Frida zelf
werd haast vermorzeld. Haar wervelkolom was op drie plekken gebroken plus had
ze breuken in haar ribben, sleutelbeen, schouders, benen en schaamstreek.
Vanwege het laatste vertelde Frida later dat het ongeluk ook haar ontmaagding had
betekend. Ze had het wonderwel overleefd, maar vele operaties, medicijnen, korsetten
en hersteloefeningen waren het gevolg. Tijdens haar herstel begon ze zich meer
toe leggen op het schilderen. In september 1926, een jaar na haar ongeluk,
schilderde zij haar eerste zelfportret. Het was het begin van haar schilderscarrière
die zich zou richtten op de gebeurtenissen en emotionele gemoedstoestand in
haar leven. | |
| "El venado herido" |
